Daremny bój.

Stanął na placu wojownik mały,
siły chcąc zmierzyć w boju śmiertelnym.
Wierzył że zdoła, bo plan miał śmiały,
a i charakter w sobie dość dzielny.

Za przeciwnika słano rycerza,
zbroją krytego od stóp do głów.
Wyglądem bliski dzikiego zwierza,
obudzonego z piekielnych snów.

I tak istota krucha wyglądem,
miała się poddać potędze siły.
Bój ostateczny mógł stać się sądem,
pole do walki miejscem mogiły.

Zwarli swój oręż wciśnięty w dłonie,
błysnęły iskry tnących metali.
Pot od wysiłku oblał ich skronie,
jęki zagłuszył szczęk ciętej stali.

Nie było widać czyjejś przewagi,
stali zawzięci w bitwie niszczącej.
Zdumieni aktem własnej odwagi,
woli by przetrwać równie gorącej.

Raz jeszcze swoje wznowili próby,
ciosy zadają w szalonym pędzie.
By przeciwnika zbliżyć do zguby,
i walkę wygrać po łatwym błędzie.

Ale i teraz los się nie ważył,
wskazać zwycięzcę tego zmagania.
Kurzem pokryte zmęczone twarze,
patrzyły w siebie pełne wahania.

Nagle jak tchnieniem cudownej woli,
precz odrzucili śmierci narzędzie.
Plac opuścili idąc powoli,
wiedząc że walki koniec to będzie…

autor

Grand

Napisany: 2008-02-25 Dodano: 2008-08-14 10:05:39

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie