Delta

Może jest jak głębia którą noszę w sobie,
zanurzeniem myśli w otchłani istnienia.
Kiedy pieszczę fale, rozrzucam kamienie,
dryfuję przy brzegu, wypływam na dziobie.

Wezbrane się pieni, odlatują mewy
dając rybom chwilę, przepustkę na jutro.
Porywa żagle, rozszarpuje płótno
a wszystko za sprawą by nie spojrzeć w oczy.

Rzeka jak melodia co znika po nucie,
za zasłoną nocy w ciszy się rozpłynie.
By w rannej tonacji uderzyć w klawisze
i nową symfonią godziny zapisze.

Od brzegu do brzegu miotam ramionami,
wypłukuję piasek, zrywam nenufary.
Rozkładając obok dywany z datami
w seledynie stopą - nowe chwili dary.

Głębia boli niczym wodorostów płuca
w zamkniętej tafli , przy bardzo silnym mrozie.
Kiedy to skulone w tajemniczej pozie,
liczą trzask lodu, gdy się słońce przemieszcza.

Z rzeką odpłyniemy nurtem bezpowrotnie,
zostawiając w delcie na kamieniach ślady.
Ocierając dłonią oczy, dla zasady,
raz jeszcze rzucę wzrok na fale morskie.

autor

dana2

Napisany: 2007-11-20 Dodano: 2008-05-13 00:39:06

Ten wiersz przeczytano 2307 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie