Do Ani, Adriana, Mateusza

Ku pamięci samobójstwa moich rówieśników...

Jak gołębie białe, co
Krukami być nie chciały
Spłoszone ludzką ręką
Do domu odleciały

Przez kalectwo wrażliwości
W góry Tajgetu wysłane
Pozostawione bez ciepła i miłości
Jak niegdyś mężni Spartanie

Żyliście jak chryzantemy na łące
Pośród chwastu zarazy
Piękne, inne, pachnące
Z werterowskim znamieniem skazy

Jak seria strzałów w me serce
Trafiały echa waszej wolności,
Powodując uśmiech bezimienny
Co rozumie i zazdrości…

Lecz jak mogą oczy dziecięce
Tlić się światłem smutku
Nieść niczyje ręce
Ani trochę nie wierząc jutru?

Strajk przeciw bezuczuciowości!

autor

Kmicic

Napisany: 2006-12-13 Dodano: 2006-12-14 00:13:36

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie