...Do śmierci...

Pogrążając się w smutku, w chwili zapomnienia
W półmroku życia boję się własnego cienia.
Na każdym kroku ciągłe przemyślenia,
Nowe koncepcje jak zabić złe wspomnienia.

Obsesyjnie szukam czegoś co uwolni mą duszę.
Nie mogę tego znaleźć, czy dalej trwać muszę?
Tak trudno mi istnieć - znów ten temat poruszę.
Spoglądając za siebie ponownie się wzruszę.

Przyćmiony umysł przemawia sam za siebie.
Jedyne marzenie to znajeźć się już w niebie.
Ciało w ciemnej mogile, w zimnej glebie.
Lecz odejść nie mogę bo mam żyć dla Ciebie.

Ukochana śmierci, na Ciebie tylko czekam.
W labiryncie istnienia z niczym nie zwlekam.
Śniąc, że mnie zabierasz, ja od Ciebie nie uciekam.
Oddaję się w Twe ręcę, jestem Twoja - przyrzekam!

autor

Rybcia

Napisany: 2005-03-11 Dodano: 2006-02-25 08:30:41

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie