Do widzenia...

Teraz ci powiem - Do widzenia,
usłyszysz mój stanowczy głos.
Los, jaki jest, już czas doceniać,
tym bardziej, że to nasz jest los.

Nikt go nie stworzył, ani zbudził,
trwał od zarania ludzkich treści.
Człowiek przez wieki umysł trudził,
kaleczył go, czasami pieścił.

Zmuszał do czynów obojętnych,
odwagę wkładał w tchórzy ciało.
Obraz pokazał widok smętny,
na więcej łez już nie starczało.

A ja ci powiem – Do widzenia,
usłyszysz mój stanowczy ton.
Los, jaki jest, trzeba doceniać,
inaczej szybko przyjdzie zgon.

Nikt się nie prosi o konanie,
taka kolejność nadejść musi.
Człowiek od śmierci ma podanie,
losu nie można kłamstwem kusić.

Nikt go nie stworzył, ani zbudził,
trwał od zarania ludzkich treści.
Człowiek przez wieki umysł trudził,
kaleczył go, czasami pieścił.

Zmuszał do czynów obojętnych,
odwagę wkładał w tchórzy ciało.
Obraz pokazał widok smętny,
na więcej łez już nie starczało.

Teraz ci powiem – Do widzenia,
więcej już ciebie nie zobaczę.
Los, jaki jest, musisz doceniać,
ma bowiem on zbyt wiele znaczeń.

autor

Grand

Napisany: 2018-04-26 Dodano: 2018-04-27 13:46:21

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie