Dobry człowiek

Powiedzą kiedyś, że dobry był człowiek
Choć drzwiami trzaskał i sypał qrwami
Powiedzą, że dziwny, nie mówił wiele
Zamykał się w pokoju i nie spał nocami
Granitowe nieba, cień sunący po ścianie
Całe to poetyckie niedorzeczne gadanie

Za zdrowie nocy wino pił z księżycem
Choć kobiet miał wiele kochał tylko ją
Czarnooką, górnosłową i rozkołysaną
Zwiewną i lekką, zasnutą senną mgłą
Rozkrzyczane ulice, lustrzane odbicia
To chyba wszystko, co cenił za życia

Poezja i muzyka - siostry ukochane
Trzymając się za ręce nad grobem stały
W marmurowy nagrobek wpatrzone
Ze łzami w oczach sentencje czytały
Kilka słów rozświetlonych zniczami
Lege artis wyrytych dużymi literami:

TU LEŻY POETA WILK I ZABIJAKA
JEDNYM SŁOWEM CZŁEK NIJAKI
ZA ŻYCIA ROZUMIAŁY GO TYLKO
SZUMNE DRZEWA, WIATR I PTAKI

autor

Bohun

Dodano: 2007-02-19 00:50:03

Ten wiersz przeczytano 750 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie