Dom samotnych dzieci

drewniany konik z kółkami
złączony sznurkiem
z dłonią białą ze strachu
czy skrzypi kamienic rzędem
czy wędruje szpalerem drzew
nie widzi nadziei
nie zna adresu

chciałbym mieć mieczyk byś ściąć
głowy schylane nad moją twarzą
i strącić dłonie ze skarpy ramion

chciałbym mieć balon co
oczy uniesie nad labiryntu dachy
tam gdzie nie dociera dźwięk
spadających łez

ukradnę wszystkie gazety w kiosku
by znaleźć sumienie i żal
nie wiem czy dotknę twej dłoni
czy kiedyś jeszcze powiem
mamo
i wybaczę wilgoć pocałunku
wtedy gdy patrzyłem jak odjeżdżasz
porzucony pod drzwiami
domu samotnych dzieci

autor

Ignacy Barry

Napisany: 2005-11-30 Dodano: 2005-12-02 00:26:54

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie