Domki bez adresu

...no i znów wracasz do charakterystycznego w Twoich
wierszach schematu: podmiot liryczny to pierwsza
osoba, liczby pojedynczej,rodzaju żeńskiego...!
Mniej oklepane byłoby, gdybyś podjęła wysiłek wczucia
się w rolę tego psa, merdającego ogonem, czy
listonosza i wtedy - ich oczyma widząc, opisała to!

smutne....a takie prawdziwe...

Jaki piękny wiersz, w sposób prosty poruszasz trudny
temat:)

Trudno o komentarz... Nie mogę nic rzeczowo napisać...
Serdecznie Ciebie pozdrawiam.

smutna treść... przemawiająca.... pozdrawiam...

Świetny. Długo pozostaje w pamięci.

dobre... aż przechodzą dreszcze...

Rzuciłaś mnie na kolana tym wierszem....

prawdziwy....

Po przeczytaniu zaczyna człowiek doceniać to co ma, a
własne problemy wydają się mniejsze.

Smutny , wzruszający wiersz o świecie w którym musimy
życ.

smutne, przykre, prawdziwe

A pamiętacie kochani powieść Żeromskiego ?
Skojarzyło mi się "Ludzie Bezdomni" i szklane domy,
czyli takie obrazki były, są i chciało by się
napisać żeby nigdy już nie było, ale realnie - chyba
tylko w raju.

Piękny wiersz w wymowie i tyle w nim mądrości...
przekaz smutny. Pozdrawiam ciepło Na tak!

Dramatyczny wiersz na czasie ,który nakłania do chwili
refleksji,pomyślmy choć przez chwilkę nie o sobie ale
o tych potrzebujących,pozdrawiam