Drewniany krzyż...

wszystkim którzy stracili nadzieję...ona jest...

2006-03-15 Drewniany krzyż...
odarty z wszelkich uczuć i złudzeń stoję na kamiennej górze
stoję nagi
jestem jak ptak, któremu skrzydeł brak

nie odlecę, choć bardzo chcę
na próżno staram się ze wszystkich sił

stoję tak wiek może już parę tysięcy lat


przed oczami przechodzą obrazy minionych lat
to, co było już
co uleciało gdzieś w dal

szargany wspomnieniami
chłostany myślami
one powracają wciąż

te dobre i te złe
ja odlecieć chcę
rozkładam ramiona łapię wiatr
próbuję, ale nie mogę unieść się


proszę i błagam
by Anioły prośbę zaniosły do Niebios bram
wyciągam prawicę składając hołd
lecz On nieubłagany jest wciąż


to moja kara
to mój grzech,
który tu uwięził mnie
pokuta za niecny występek
skazany na hańbę i szyderczy śmiech


stoję tak w samotności owiany złudzeń mgłą
jak odkupić mam swój czyn


na moich drewnianych ramionach umarł Twój syn
czy kiedyś wybaczysz mi...
Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-03-14 Dodano: 2006-03-15 12:59:21

Ten wiersz przeczytano 951 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie