W drobny mak.

Sensu szukać zaprzestałem.
Szczęścia smak już zapomniałem.
Śmiech fałszywy przyodziałem.
Z chamstwa życia w twarz się śmiałem.

Wtem zgubiłem swoją maskę,
W chwili gdy ja tę Niewiastę
Zobaczyłem tam stojącą
Nie realną, blaskiem tlącą.

Z czasem jak Ją poznawałem,
Coraz pewniej spostrzegałem.
Że to właśnie, tu po latach,
To jest "Ona", właśnie "Ta".

W czasie rozmów, bardzo wielu
Takich ważnych i... bez celu.
Bardzo szybko poznawałem,
że Ideał napotkałem.

Wszystkie wady i przywary,
Jakie stare cechowały
Me miłości, moje związki
Nie istnieją w Niej bolączki.

Przeszczęśliwy, byłem chwilę
Maskę w kąt sam odrzuciłem.
Ukazałem Jej swe wnętrze.
To co mam w sobie najlepsze.

Sadzę chyba, że podobnie
Ona też myślała o mnie.
Też bliskości mojej chciała
Na mój widok promieniała.

Jeden problem był w tym cudzie.
Młoda, życia głodna przecie.
Plany zbudowała wielkie
Do nich dążyć pragnie właśnie.

Trzeba było balast odciąć
By wyżyny móc osiągnąć.
By marzenia znów móc gonić
Swoje plany zadowolić.

Nie wie Ona tego jeszcze,
że gdy słyszy, widzi, czuje.
Tą wieź, radość, połączenie.
Nie napotka jej codziennie.

Na ideał ja czekałem
Lat trzydzieści trzy. Niemało.
Teraz już czekać wciąż nie chce.
Resztę życia spędzę w masce.

Maska ta tkana z cynizmu,
Na wierzch tylko egoizmu
się uczucia przedostaną,
inne w środku pozostaną.

Ja pretensji do Niej nie mam.
Nawet taką myśl obieram.
Że w Jej wieku, tok myślenia
Pewnie także bym podzielał.

W sercu otchłań wypełniła,
Wszelkie dziury połatała.
Szczęście mi podarowała.
.
.
.
Teraz serce rozerwała.

autor

Amator

Napisany: 2015-01-21 Dodano: 2015-01-21 18:22:10

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie