Drzwi

stanąłeś w połowie
miedzy progiem a drzwiami
wtedy na drodze
zawołał do ciebie

czekam na przyjaciela
tego ostatniego towarzysza
mojej niedoli

chce biec i uciekać
z tobą bez ciebie
wzdłuż pustyni
opatrzności


odejść w najlepszym momencie
nie wiem czy żyję
w innym wymiarze
psychodelicznej konieczności

ta łagodna parada
czeka na słońce
ja z duszą błazna
uśmiechem wszytym w twarz


nie nadszedł czas nie nadszedł czas

świerszcz za oknem
stalowe obłoki
z mego gardła
wróżą przyszłość na codzień

z jutra odejście w następny
nie jestem prochem codzienności
przyozdobiony bezstronnością

szlachetne rysy w łzach ukazane
skryte w barwach mojego umysłu
cień wskaże mój zamiar
zerwany z zawiasów

otworzy nowe życie

autor

Barszczyk_Wierszokleta

Dodano: 2010-05-21 00:21:49

Ten wiersz przeczytano 658 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie