Drzwi bez klamki.

Jakby uwięziona we własnym życiu,
nie widać drzwi
do otworzenia gotowych.
Ciemne, złowrogie pokoje przemierzam tracąc kolejne siły.
I czuć zapach zwiędłych kwiatów
stojących w długich, czarnych flakonach przeminienia jasności.
A w lustrach mój obraz
ledwo widoczny,
bo ja to już duch
ale jeszcze z bijacym sercem.

I cisną sie słowa na usta,
pożeganania ze światem ludzi.

autor

NinaLena

Napisany: 2005-09-14 Dodano: 2005-09-14 09:42:50

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie