Dwie rzeki.

Nad Menem, nie sliczna Wisla
znalazlam moj nowy dom,
choc Wisla mi rzeka ojczysta
Men w posiadanie mnie wzial.

W kurzawie mijanych wiosen,
po gruzach i sciezkach kretych,
z tobolkiem przezyc na plecach
-czlowieczy los niepojety.

To taki tulacz odwieczny,
szuka sam nie wie czego,
dazy gdzies, biegnie do nikad,
a nad nim to samo niebo.

Tutaj tez ptaki spiewaja,
topole szumia tak samo,
a wierzby o jego losie
szeleszczac placzliwie baja.

Siedze wpatrzona w nurt rzeki,
cieplem swym wabia wspomnienia,
spogladam czesto w te strone
lecz bolu juz we mnie nie ma.

Nostalgia snuje sie jesien,
obrazy budzi natretnie
i znowu kolejna zima
zamrozi tesknote we mnie.

autor

Maeuslein

Dodano: 2006-09-11 05:05:49

Ten wiersz przeczytano 617 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie