Dziecinstwo

Czasem mi się tęskni za domem, więc mam cykl wspomnień... Tłumaczone z ukrainskiego, więc proszę mocno nie krytykować , uczę się

Jesteśmy dziećmi z lat dziewięćdziesiątych. Nasze dzieciństwo minęło bez tabletów, telefonów i komputerów, a słowa „icq” i „pager” usłyszałam w wieku 10 lat… Oglądaliśmy „Toma i Jerry’ego”, „Sponge Boba”, "Petryka Piatoczkina", „Kapitoszkę” w magnetowidzie. Te sprzęty były na kasetach i nie każdy je miał :)
Byliśmy wiecznie „głodni”, szukaliśmy przygód i uciekaliśmy przed kimś, ratując swoją dupę przed biciem. Nie słuchaliśmy rodziców i wspinaliśmy się na drzewa, skakaliśmy po garażach... Tylko nie mówcie tacie...:) Typowa miejska dżungla, powiedziałabym... A co to był za dreszczyk emocji, zjeść zieloną morelę i iść następnego dnia na dwór... Z taką dumą na twazry. Inaczej niż twoi przyjaciele, którzy siedzieli dwa dni w toalecie. Jest się czym pochwalić, co? Nie, żeby zjeść pyszny lunch mamy!
Gdzie tam... Zrywaliśmy zakazane wiśnie z ogrodu sąsiadki, po cichu, żeby nikt nie zauważył. Czekalam, aż sąsiadka z drugiego piętra, stara babcia, przestanie „gapić się” przez okno. Jak się okazało, ona właśnie wtedy wychodziła, żeby bić nas kijem, bo dzieci były tak nigrzeczne, że wyrwały jej wszystkie wiśnie. A co za szczęście, siedzieć na gałęzi i rękami jeść wiśnie, wypluwając wszędzie pestki. Oh, jak kulturalnie! Czy rodzicie nas za to nie ukarali? Ech! Szkoda gadać... Bezdomne koty karmiliśmy świeżymi kotletami mojej mamy, a psom przynosiliśmy barszcz w miskach. Skakałam "w gumki" , biliśmy naklejki... A te gumy do żucia, które pozostawały po naklejkach musiał każdy spróbować po koleju...
W lecie bawiliśmy się w „Kozaków-zbójnic”, „Morze raz się martwi”, w chowanego. A zimą zjeżdżali na sankach, była taka górka koło szkoły numer 25. Czasem zamiast sań zjeżdżano na celofanowym worku, bo w taki sposób tyłek miał więcej przygód;) Przychodziliśmy zgrzani i mokrzy od stóp do głów, z czerwonymi policzkami i ciepłymi duszami…
A jak głośno tata włączał muzykę! Nadal ma te ogromne głośniki, których używają na koncertach. Kiedy włączał Queen i Deep Purple, było to słyszalne w sąsiednich domach. Pamiętam, jak tatuś prosił mnie, mała 8-latke kupić biały chleb i pół czarnego... Po drodze bardzo "skutecznie" zjadałam część białego, mając nadzieję, że tatko będzie zafascynowany muzyką i nie zauważający. No gdzie tam!
A więc ojciec włączał na głośnikach „Smoke on the water” i już w połowie drogi ze sklepu słyszałam tę piosenkę… O, to mój tata włączył muzykę… Więc jest w dobrym humorze. Pozwoli posłuchać mojego ulubionego piosenkarza, do którego jako fankę polecał mi pisać list papierowy. I napisałam! :)
A potem powiedział: no cóż, posłuchaj swoich bajek jak chcesz, prosze bardzo. I wywmowal płytę winylowa, przesłuchaną do dziur.
A więc włączałam płytę, pamiętasz, jak trzeszczała? I słuchałam.. Słuchałam.. Bajki też były na kasetach, a potem na płytach CD..
I wiesz co? W lecie tata szukał mnie już o 22:00, aby znaleźć wśród dzieci, które biegają szybciej niż światło... Bo biegałam i latałam ze Szczęściem w kieszeni!
Ponieważ zmieniałam się w aktorkę. Całe podwórko mnie słuchało! Dzieci znały tę historię niemal na pamięć. Ktoś podpowiadl mi słowa. A ja stoję przy wejściu do klatki, na tym cokole, pamiętasz? Stoję i opowiadam tę samą bajkę, zasluchaną „do dziur”. Kto słucha, kto otwiera buzie z ciekawosci, kto drwi, mówiąc... „Ej tam, znalazła się aktorka...”. Kto po prostu obojętnie patrzy. Kto gra w chowanego i krzyczy na całe podwórko: „tra-ta-ta” za siebie...
Kto wspiął się na drzewo, żeby mnie lepiej widzieć... Kto w ogóle wracał do domu, a jego rodzice go wołają... Znów występuje ta aktorka Anya...
Tak, już wtedy byłam jaskrawa.. Inna sprawa, że ​​wtedy był heit w rzeczywistości, a nie na Internecie. I można było od kogoś dostać w twarz...
Była też nienawiść i bullying. Ale to już okres dojrzewania... Tymczasem wciąż z drżeniem pamiętam, jak siedziałam na drzewie, było mi bardzo ciepło i miło. Maj, kwitną bzy, i moje serce z nimi... Przelatują chrząszcze. Ale żaden z chłopców nie rzuci mi ich za kołnierz, w nadziei, że będę krzyczeć... Bo jestem "wysoka" i nie boję się tych skrzydlatych. Łapię jednego , a on przyjemnie łaskocze mnie w dłoń. Przybliżam go do ucha, a on szepcze mi coś na swój sposób...
"Leć wysoko!" - Wpuśczam go do ciepłej wiosny, gdzie niesamowicie piękny zachód słońca rozlał po niebu moje bosonogie dzieciństwo...
Anna Szpilewska

https://youtu.be/eu5lv2Umn3M?si=mESlMtdlUO-ZvD0i

autor

Annyczka

Napisany: 2024-01-07 Dodano: 2024-01-07 11:43:43

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie