Dziękuję Wam

Aż dziw, że te same niebo patrzyło na nich.
Aż dziw, że gwiazdy nie przymknęły oczu
widząc ich cierpienie.
Aż dziw, że najzwyczajniej w świecie
przeszliśmy nad ich ciałami do rzeczywistości.
Tylko niektórzy przetrwali...
W pamięci nielicznych.
Daty pozostały. Cyferki.
Utrwalone w szkolnych podręcznikach,
by po zaliczeniu
odeszły w niepamięć.
Dziękuję Wam -
cóż mogę więcej -
za Waszą krew.
Za Wasz strach.
Za poświęcenie.
Za to, że przestaliście oddychać,
byśmy my cieszyli się zapachem wolności.
Dziękuję Wam za to, że mieliście prawo się poddać.
I za to Wam dziękuję, że nikt od Was nie wymagał tego heroizmu.
Dziękuję Wam za życie drugoplanowe,
w którym główną rolę odgrywał drugi człowiek.
Wojna odeszła.
Z nią Wy - Prometeusze.
Nie przejęliśmy po Was tego poświęcenia.
Nie znamy bólu straty,
który tak doskonale rzeźbił Wam charaktery.
Dziękuję i oddaję Wam hołd.
Wasze pomniki nie są z kamienia,
lecz z każdego oddechu wolnego człowieka...

autor

KochamTruskawki

Dodano: 2009-02-22 17:29:28

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie