Dzień pierwszy

Kiedy książe spadnie z konia
w najmniej odpowiedniej chwili,
cieszy się, że brak mu słonia
i jak dziecię szczęścia kwili:

- Ludzie patrzcie jestem oto -
ten co szmaragd, ten co złoto
ma w kieszeni na swój zbytek -
jestem cały, jestem wszytek!

A tymczasem tu i ówdzie
guz nabity tak przykładnie,
że aż trudno powstać w prawdzie
i powiedzieć: jestem na dnie!

Lepiej oko mamić własne,
lepiej myśli zbyt przyciasne
wsadzić w usta dla zasady:
- Jestem cały! Nie ma rady!

Potem znowu na koń wrócić
i rzec sobie po raz wtóry -
przy okazji mantrę nucić
- To dzień pierwszy! – Ale który?!

autor

PP.

Napisany: 2004-08-07 Dodano: 2007-03-10 21:37:24

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie