DZIEŃ PO DNIU

życie jest jak podroż pociągiem
zwątpiłam poczułam strach smak łez
dotykam twoich rak podnosisz głowę
patrzysz mi w oczy lecz one blasku nie mają

głód wspomnień nie zna zakończenia
opadają ramiona oczy zamykają się
odchodzisz już minuta po minucie
jesteś cicha milcząca jak roślina

krucha jak tafla lodu zamknięta
w swoim świecie czekasz wieczności
ogarnia mnie uczucie strachu bezsilność
Panie wszystko ma swój czas wiem

tak się boje...nie mam siły płakać...
niechciana łza zostawiła na sercu ślad
nadstawiam ucha cisza mamo jestem tu.

autor

MAGNOLIA

Napisany: 2018-10-29 Dodano: 2018-10-29 00:32:08

Ten wiersz przeczytano 1775 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie