Dziesięć przykazań człowieka z...

I po Pierwsze, nie będziesz sługusem władzy,
by karać i bić brata swego, który twoją rządzą krwawi.
A po Drugie, nie zaprzedasz się mamonie, zapominając o korzeniach,
gdy wszyscy byliśmy równi, bez podziałów z samego dna piekła.
Po Trzecie, nie ominiesz obojętnie, gdy w kałuży niepowodzeń,
będzie umierać ludzka nadzieja na pomoc.
Po Czwarte, nie nadasz swemu Bogu imienia z żadnej świętej księgi,
bo jeden jest zaprawdę dla wszystkich. Nie będziesz chował go w ciasnej kieszeni.
Po Piąte, nie przestaniesz płakać i błagać wroga, by zaprzestał wojen wszelakich!
Pola walki przesiąknięte niewinnością w imię pustych zasad.
Po Szóste, nie będziesz politykował, napychając tłuste sadło,
gdy lud twój głodem obrazuje swój mały koniec świata.
Po Siódme, masz prawo bać się jutra, nie klęcząc na ołtarzach,
bo zaprawdę żyjesz pośród ludzi. Oby Bóg jedyny nam wybaczył.
Po Ósme, nie udawaj! Dostałeś duszę na własny pożytek!
Korzystaj z niej, jak serce podpowiada, plując na stos społecznych prawideł.
Po dziewiąte, spal grzechy cywilizacyjne na stosie, od zaraz,
rasizm, nietolerancja, zazdrość, chęć pożądania.
Po dziesiąte, nie błądź myślami, wokół tego, czego nie masz!
Twórz własny świat. Urodziłeś się, by usiąść na tronie własnego spełnienia.
I jedenaste, do zapisania przez ciebie.
Zdecyduj, co wpisać. By żyło się lepiej.

autor

rebel

Napisany: 2010-06-15 Dodano: 2010-06-15 14:52:29

Ten wiersz przeczytano 2869 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie