dziwne

Myślała jaki ten świat dziwny.
Dziwne są twarze ludzi wokół.
I dziwne słowa też.
Któregoś dnia
odkryła zdziwiona.
Ona dziwna też jest.
Wtopiła się w to dziwne
ludzkie istnienie.
Poszła za dziwnym słowem,
jak w dym.
Teraz nie wie jak powrócić,
do dawnych nie dziwnych dni.
Patrzy na świat,
prawie krzyczy-pomóżcie mi.
Lecz jej krzyk jakiś niemy jest.
Dziwni ludzie, w dziwnym świecie,
nie słyszą wołań jej.

autor

sarenk@

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-16 18:44:16

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie