Dziwny jest ten świat

Człowieku!…Kim jesteś? Nieznana kraino, Upiorze nękający brata
Swego, gdy w swym znudzeniu nie wysilisz się by dostrzec coś nowego.
Gdy Samarytanin łzę diamentową roni, to by sumienie spać mogło słodko.
Wojna- to ona wyzwala w człowieku jego oblicze, bezwładny świst bata.

Kochanków splątana w objęciach para, szepcząca w ekstazie kocham.
Czyż to nie ta sama, która w szale do gardeł swych skacze krzycząc nienawidzę?
Przyjaciele- spowiednicy w braterskiej jedności żyją powtarzając ufam.
Przeklinają chwile, gdy mówili zbyt wiele, Czy to ci sami? Czy dobrze widzę?

Wielka jest góra człowieczego błazeństwa, by raz ginąć za beznadziejne miliony,
Drugim by zadusić kochanych swych w szale codziennego dnia. To potwór szalony,
Siewca zniszczenia ze swą oblubienicą Miłością wydali na świat ten nigdy niezaspokojony

W działaniu twór, szyderczy kwiat- różę wabiącą śpiewem muz, żeglarzy sennego rejsu
Ku brzytwą skał by jadem kąsać niewinnie. Ludzka natura rysuje mi, codziennie brzegi bezkresu.
Żarem węgla zadając rany sercu, plamiąc szadzą duszę -czarną skałę z zastygłego bazaltu.

autor

arocza

Dodano: 2004-11-15 19:20:33

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie