Fantazjo zejdź na ziemię

Maluję ciebie w niebieskim obrazie
I nim do ramy złotem zdobiony włożę
opiszę ciebie najpiękniej – mój boże

Nogi gładziutkie ku niebu-strzelisty gotyk
moja twarz przy udach, czysty renesans
wołam – pozwól biodrom zakwitnąć
dłonie wędrują, oczy zamknięte ufne
serce omdlewa, od gorącej pieszczoty

Twe ręce pieszczą moje włosy, obejmuję biodra
Ten gest wystarczy, aby ogień skrzesać
Szept słyszalny, pozwól myśli zebrać
Podnoszę się z klęczek ruchem dostojnym
doznaje wezbrania od ciężkiego grona
zamykasz mnie w życzliwych ramionach

Ktoś śpiewa, słyszę wielogłos w chórach
kto stworzył ciebie, to cudowna architektura
z jędrnych mięśni
delikatnej skóry
nie z drewna, ani z gładkiego kamienia.

Jest ranek, słońce jeszcze w pościeli drzemie
Stworzyłem piękno, ta cudowność jest we mnie
Poranek, świta, fantazjo zejdź na ziemię
Bolesław

autor

slonzok

Napisany: 2013-08-10 Dodano: 2013-08-10 08:10:53

Ten wiersz przeczytano 1057 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie