Forbota

1. Kartoteki Lachezis dowodzą
Iż o zmierzchu świtania agresty
W krasnej kuli światami obchodzą
Racławice zmienione w azbesty
Wszechocean spruł okręt prywatny
Na pokładzie samolot poziewa
Baśń aurusów jak niedźwiedź brunatny
W złotym słońcu winnicą dojrzewa
Ref.: Karol Wielki po moście zwykł przybywać tęczowym
By się w zbożach i lasach darzyło
Król Dagobert zwan Ćwiekiem czynił dziegieć miodowym
Zawdy ludziom się z tego szczęściło
Karol Wielki po moście zwykł przybywać tęczowym
By się w zbożach i lasach darzyło
Król Dagobert zwanĆwiekiem czynił dziegieć miodowym
Zawdy ludziom się z tego szczęściło
2. Zamki stoją na wzgórzach lodowych
Lśnią w nich skrzynie z hebanu prawego
Człek przy stołach zasiada chlebowych
By skosztować szampana zacnego
złote tona pantofle spiczaste
Z kokardami w dywanie puszystym
Długie ręce są nader kolczaste
Nie zostaną przy kraju ojczystym
Ref.: W służbę wprzęga się zima, wiosna, lato i jesień
Ogień śpiewa, zaklęciem jest woda
Tańczą znaki Zodiaku, marcem staje się wrzesień
Rzeźwi ziemię powietrzna osłoda
W służbę wprzęga się zima, wiosna, lato i jesień
Ogień śpiewa, zaklęciem jest woda
Tańczą znaki Zodiaku, marcem staje się wrzesień
Rzeźwi ziemię powietrzna osłoda
3. Z wielkich okien o zwiewnych kotarach
Widać cały aquapark z fontanną
Tryska wino, miód, mleko o czarach
Mgła wieczorna jest rosą poranną
Ze sklepienia żyrandol kryształowy się zwiesza
Świec tysiące na tkaczu goreją
W szklarniach dźwigać lża kosmos, nie ująwszy lemiesza
O północy południe opieją
Ze sklepienia żyrandol kryształowy się zwiesza
Świec tysiące na tkaczu goreją
W szklarniach dźwigać lża kosmos, nie ująwszy lemiesza
O północy południe opieją
4. Czasem szyba się stłucze i wtedy
Do komnaty wpełzają gadziny
Na dnie czaszy ze złota krąg biedy
Młyńskim kołem wybija godziny
Arcyszafę zjadają korniki
Za cud-marki się mole zabrały
Pozostaje, wzrok tocząc półdziki,
Śledzić ponik, co ciecze w przemiały
Ref.: Nową szybę czas wstawić, co przybliża nam gwiazdy
Zapach ziemi w doniczkach oddaje
Co dnia czyni powietrze coraz insze objazdy
I forbota* już cieniem się staje
Nową szybę czas wstawić, co przybliża nam gwiazdy
Zapach ziemi w doniczkach oddaje
Co dnia czyni powietrze coraz insze objazdy
I forbota już cieniem się staje

*Forbota - XVII-wieczna koronka klockowa: spiralna, ząbkowana i z frędzlami, tu: symbol niespełnienia, spirala iluzji oraz deziluzji

autor

Kropla1220

Napisany: 2021-04-26 Dodano: 2021-04-26 13:32:46

Ten wiersz przeczytano 716 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie