Gdy dojrzysz prawdę czasu ...

Gdy dojrzysz prawdę czasu łuną zatartą,
W mroku myśli jeszcze nie spełnionych zagubioną,
Której istotą jest być, nie tworzyć,
Marzeń zuchwałych dźwiękiem ogłuszony,
Co poczniesz przed świadomością obnażony.

Odwieczne pragnienie poznania,
Kuszące obrazem chwil w oddali,
Nęcące smakiem słów: „jestem więc mogę”,
Odsłoni swą potęgę w ziarenku goryczy ukrytą,
Pręgami pokryta skóra, niewolnika zgnębiona postura,
Przypomni bezmiar i bezkres bólu wśród łez,
Bo poznać to zapomnieć kim się było.

Po wielu bajtach nieobecności :P.

autor

Inkwizytor

Dodano: 2007-03-19 18:50:00

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie