głask
(dłonią wzdłuż policzka
żeby poczuć jak drży
przy pozornym bezruchu)
ta kobieta dźwiga garb
dźwiga go zamiast krzyża
ten nie utrzymałby się
na tak niepewnym gruncie
tym bardziej ptaków i chmur
schodzących coraz niżej
(czy gdyby wszystkie spadły
da się jeszcze wierzyć w niebo)
kiedy tak opowiada o kacie
opowiada przy stole
palcami pocierając krawędzie
jakby chciała wygładzić
załamujące się na nich powietrze
(jak wygładza się włosy
albo sukienkę)
"wolałabym urodzić się chłopcem" mówi
"ale za późno nawet na jesień"
nocami słyszy jak rośnie śnieg
spadnie lada dzień
mróz rozsadzi szmuglowane
weki ze słońcem
Komentarze (12)
wolnyduchu, Wando, anno,Annno2, krzemanko, Mario,
Pasjansie, fatamorgano7, promieniuSlonca, nostalgio_2,
ASie - dziękuję, że byliście :)
Pozdrawiam.
takiej Daisy to jeszcze nie znałem :)
Trudny temat świetnie podany. Czuje się beznadzieję
tej sytuacji.
Świetny przekaz.
Pozdrawiam.;)
Bardzo smutny bywa los kobiety.
Twoje wersy przykuwają uwagę treścią i formą.
Pozdrawiam serdecznie :)
Pomilczę z uznaniem.
Poruszający wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)
Obrazowo i poruszająco. Szczególnie ten garb i mróz
rozsadzający nocą "szmuglowane weki ze słońcem"
pokierowały moją interpretacją.
Miłego dnia:)
Te chmury, coraz niżej i niżej.
Chciałabym, by kiedyś były tylko błękitne i bardzo
wysoko.
Smutne są Twoje wiersze.
:*
Pisanie na temat przemocy nie jest łatwe, na dodatek w
poetycki sposób,
dobrze, że nie stronisz od trudnych tematów, Autorko,
i robisz to tak pięknie.
"mróz rozsadzi szmuglowane
weki ze słońcem"
ale piękna metafora, choć bardzo smutna, szkoda, że te
weki nie przetrwają :(
Dobrej nocy życzę :)