Głębia dusz ustrzelonych...

I. My...
Przestrzenią w bezkresie,w ciemnościach
łań nieskończoności, tchnieniem rzucanym
w nieznaczność.
II.My...
Wątłym echem, kartek ciągiem zmienianych
po wschodzie, łzą, łaknieniem wymiarów,
uderzeniem.
III.My...
Miłością Jego, i Jego tajemnicą,urodzeniem,
i zamykanym rozdziałem na końcu,przewrotem
w symbiozie, lodem topniejącym, po czasy,
IV.My...
Sługami krzyża żołnierza, Jego walką o dobroć,
niczym nieznaczącym, w planu klamrach żelaznych,
sprzecznością...
V.My...
Słońcem rażeni, i nocą oślepieni,
sensów wbitych w ich ciała szukając,
poświat zastępczych dla smutków, pragnąc,
odrzuceni.

autor

kaznodziej

Napisany: 2009-09-16 Dodano: 2009-09-16 15:40:02

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie