Po prostu

Zjadłszy ostatnią kromkę chleba,
I wypiwszy łyk herbaty gorzkiej,
Spojrzałem na płytki ułożone ,lśniące
W których cząstkę swej duszy ujrzałem.

Bóg w promieniach odbitych,
Wziął garść mej osoby ,
I wyrzeźbił niczym rzeźbiarz
Diament swój szlifuje , błyszczałem na nowo.


Niebieskie oczy natchnione świeżym,
Lekkim sokiem, świat widziały
Na opak, okryte płachtą ciemną
Nie widziałem sensu oddechu.

Ptak co skrzydła miał związane,
Odbił się od skalnych półek,
Dzięki słowom Ojca z chmur dalekich.
To ja, czekający na kres życia ludzkiego

autor

kaznodziej

Napisany: 2009-05-04 Dodano: 2009-05-04 23:06:16

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie