Godność

Poniżasz mnie, a ja tylko oczy zamykam
I prawie nieprzytomna, słone łzy połykam
Bo w biednej, cichutkiej mogile mego ciała
Godność moja, dawno została pogrzebana

Z cichą pokorą znoszę każdą twą obelgę
Choć jak cham łamiesz daną mi kiedyś przysięgę
Moja duma – schowana w głębokiej kieszeni
Jej ziarnko – zaplątane w pajęczynie cieni...

Ja jestem marnym pyłem u stóp tego świata
Ty jesteś panem siebie, oddziela nas krata
Zbudowana z twojej pychy i mojej skruchy
Lecz i tak będziemy razem... jak białe duchy

autor

Kasia

Dodano: 2004-06-01 19:21:36

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie