GÓRY I DOLINY

Góry nasze dusze unoszą
w chwale i pokrzepieniu,
najwyższe szczyty ukazują-
pozwalając uciec cierpieniu.

Dodają skrzydła, gdy ich nie mamy,
siłę płomieni, moc wiatru- i gramy
wytrwale z życiem, z trudami
gdy w górze jesteśmy, to sami
pragniemy stoczyć bitwę z przeciwnościami.

Lecz życie podłe nas czasem zabiera
w miejsca, gdzie pustka się rozpościera,
w dolinę łez, bólu, rozpaczy,smutku
w rzeki bez wód, świata bez barw i bez skutku

W doliny od nieurodzaju suche, szare
spadamy czasem tak niespodziewanie,
upadek jakby do piekła czy jest za karę?
Myśli i radości nagle stają się takie stare
i szybko umierają...
w dolinie nie przetrwają,
odchodzą i żyć przestają.

Z euforii po krzyk cierpienia,
z nadziei po niedowierzenia,
z czarnego w białe,
z dużego w małe,
życie nam toczy tak los zuchwale...

I zrzuca nas z wyżyn do ciemnej jaskini,
zabija optymizm, serce ściska kajdanami,
by za czas pewien w niespodziewanej chwili
przywrócić mu życie- i nagle znów między chmurami...
I w tym trwać mamy
ciągle grać musimy i gramy
z życiem..

autor

Madeli

Napisany: 2007-04-30 Dodano: 2007-04-30 01:55:04

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie