W grobowcu uciekinierki

Pochowałem kwiatów smutną purpurę
w twych wiernych zimnicy dłoniach.
I zamknąłem wszelkie nadzieje
pod twą zgaszoną w mroku powieką.

Nie powrócą już szepty zaklęć,
i nie cofną się ociemniałe źrenice
do miejsc gdzie zaklęciami chłostałaś
bose i wolne stopy swych misji.

Teraz milcząca jest twa nagość
i bezwstydnie nieruchomo gnije
w stęchłej słodyczy grobowego zakątka.
Niedokończone dzieło
teraz spragnione jest mojej krwi,
mistyczne zwierzę zamieszkujące nasz umysł.







PEWNA MYŚL..


Ogród cierpienia niczym klasztor naszych dni
składa na wargach zimne gesty z przeszłości.
W czasach beztroski i aksamitnych snów -
strach był tylko podporządkowanym zjawiskiem.
Wybuchał obłedną gromadą roztańczonych iskier
gdzie w sercu i umyśle powstawały nowe stany.
Zimne dreszcze słodkiego zawirowania.

Teraz w twierdzy niedostępnej armia skupiona
przeciw porządkowi, nasyca groty swych strzał
najczarniejszym jadem śmiertelnego strachu...
Gdzie nie ma już miejsca na chwile słabości -
jest przepaść po dwóch stronach i wrogie oręża
z łomotem wdziarajace się na arenę życia.

PIOTR 25.12.2007 WAŁBRZYCH

autor

PIOTR

Napisany: 2007-12-25 Dodano: 2007-12-25 13:44:32

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie