ile

ile idzie koło mnie jeszcze ludzi
zdradzonych urokiem dwóch słów
ile wstydzi spojrzeć się w górę
unosząc zakłamany ciężar głów

jest strasznie cicho krzyczą jedynie dusze
każdy idzie w jedną stronę
tam gdzie i mnie prowadzą skrzydła
pokonujące największą zaporę

wyczerpani drogą spadamy w dół
nie patrząc na słowa żegnam się
widzę jak pochłania ich morze bezsilności
dziwie się bo nie pochłania mnie

moja dusza w jego rękach jest
on karmi ją co dzień
prawdą syci mnie od lat
i daje nadziei cień

autor

kalineczka

Napisany: 2005-08-14 Dodano: 2005-08-14 00:29:19

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie