Złoto- mgielni...

Wyłonił się z mgielnej przestrzeni uczucia.

Otulony białym, lekkim puchem spadających chmur.

Przypominał raczej szczęście...

W tej biało- przezroczystej pułapce

szukał kobiecych dłoni wyciągniętych po pomoc.

Chciał je wydobyć z morza rozpaczy,

szukając ich na kolanach.

Kamienie wbijały się w obnażone ciało.

Żwir z morskich głębin i oceanicznego umysłu

poranił mu dłonie, którymi podpierał swe muskularne ciało.

Szukał i szukał, chcąc poddać się końcowi bezsensownej wędrówki

po trzecim wymiarze świadomości.

Lecz gdy podniósł wzrok, zobaczył gwiazdę.

Spadała prosto na niego, muskając złotym pyłem jego twarz.

Teraz to ona wyłoniła się ze złotej przestrzeni uczucia.

Przypominała raczej radość.

Jej twarz mieniła się tysiącami drobinek.

Lśniły i migały w rytm miłości ich serc.

Radość odnalazła szczęście.

A szczęście schowane w Twoją duszę odnalazło radość.

Nieodzownie towarzyszą sobie przez wieki i na wieki.

Ci wierni, złoto- mgielni kochankowie...

autor

ilonaro

Napisany: 2006-09-05 Dodano: 2006-09-05 18:39:27

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie