Ja odjeżdżam...

Swietne, tak czule Opisałeś rozstanie z ulubionym
miejscem, mam podobne odczucia jak wyjeżdżam z domu
(mieszkam w pięknym miejscu)

Klimat jezior służy poezji, ta jest na wysokim
poziomie.
Przyroda bardzo mnie fascynuje, a tu podałeś ją na
tacy w piękną formę przybraną.

wiersz traktuje o Mazurach brzozach gdzie każdy
krajobraz zachwyca i w legendę obrósł Piękny wiersz
napisałeś i zdrobnienia świadczą że kochasz tamte
strony Brawo!Melancholia i mnie się udzieliła bo obraz
sugestywny

świetny:)
poza zapchaj dziurą: nic tego nie zmieni i tymi
zbędnymi wielokropkami:)

Zwiewnie napisane, jak te brzózki. Ostatni wers
gustownie zakończył całość pozostawiając uczucie
lekkości i pogody. Mimo, że to pożegnanie.

Podziwiam zdolność tak ślicznego pisania o przyrodzie.
Ja tak nie potrafię. Tak myślę, że w tytule
wystraczyłoby zostawić - Odjeżdżam, ale nie musisz
tego brać pod uwagę oczywiście.

bardzo mnie ujął ten wiersz, może przez to że mam taką
słabość do brzóz, a może , że tak płynnie i melodyjnie
napisane :)no i ta " nimfetka" ....:)

ja to w ogóle nie umiem poezji krajobrazu wydobyć na
światło dzienne - tobie się to udaje bardzo ładnie - i
ile w tym słodkości i czułości "moje brzózki, nimfetki
kochane"... ach

Musisz bardzo kochać te brzózki...oj, będą tęsknić za
Tobą...i czekać na piękne wiersze, jak ten.

Świetny wiersz. Uczucia świetnie na monitor przelane.

Pożegnanie z miejscem cudownych przeżyć, pożegnanie z
przyrodą, jak z ukochanym człowiekiem.