A ja się nie boję bo w duszy...

Nosiła się staro jak na swój wiek..
Miała spodnie, z obszarpanymi końcówkami
z robiącą się powoli dziurą na kolanie
o pospolitym wyglądzie

Można ją też było widzieć w swetrze..
który podobnie jak ona miał własną historię
Zbyt wiele lat zjadały go mole
gdy właścicielka nie patrzyła..

Ona sama miała szare oczy
czasem przypominały gęstą mgłę
odcienia mglistego
w mglisty poranek

Autorka nie potrafiła określić
co ją zainspirowało w kobiecie
o smutnym wyglądzie szarego człowieka

Może to było szczęście...?
Ukryte pod smutnymi powiekami...
Była najszczęśliwszą osobą na świecie
chociaż o tym nie wiedziała.

autor

Angel-in-dark

Napisany: 2008-04-12 Dodano: 2008-04-12 23:24:47

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie