Jak na ironię.

Jak na ironię sroga kara,
nie była dana właśnie temu
który o winę się postarał,
bo wymierzono ją innemu.

Jakże okrutnym los się staje,
gdy zaślepiony, karę godzi.
Bo niewinnemu winę daje,
a winowajca w chwale chodzi.

Gdzie dopatrywać dna rozsądku,
jak po powierzchni brudu tony,
pływają w niby to porządku,
choć w nim świat cały zanurzony.

Poddać czy może jeszcze bronić,
twarz zachowując w niewinności.
I jeszcze trochę nie pozwolić,
na panowanie nieprawości.

Jak na ironię trzeba starań,
i przeciwstawiać właśnie temu.
By karać tego, komu kara,
a nie wymierzać ją innemu.

autor

Grand

Napisany: 2007-05-16 Dodano: 2007-08-23 09:43:13

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie