Jesienią

Na trawie szepczącej
martwe groźby
Wśród malarzy
nihilistów
Ostatnia para zwiędniętych
skrzypiec
niesie w sercu moim
grobową pieśń

Pod wierzbą szlochającą
z nadmiaru mokrej wody
zakopane w żywej ziemii
dwa serca
pełne pustych snów
o Twoim lepszym ''Ja''

W parku jesienią opadają
z drzew uniesienia lata
ubrane w najpiękniejsze
zlote sukienki
Deptane przez nadętych grafomanów
próbujących pojąć naturę
rozbierających się drzew

I ja wśród tego kolażu
marionetek czasu
w kolorowym płaszczu
zamykam się w odgłosach
szumiących drzew

Ofiarwuję damie mego serca- śmierci ...

autor

Angel

Napisany: 2004-10-22 Dodano: 2004-10-23 00:03:08

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie