JESIENNA MIŁOŚĆ

Przypomnij sobie mój Miły tamtą odległą jesień,
Gdy góry kąpały się w słońcu a światem rządził już wrzesień.
Szliśmy leśnymi dróżkami wpatrzeni w siebie w zachwycie
W sercach nieśliśmy radość, przed sobą mieliśmy życie.

Nasza młodość i miłością stopiona w tyglu jesieni
Nowy pierwiastek stworzyła koloru krwistej czerwieni.
Piliśmy go nieprzytomnie z pucharu bogini miłości,
On jest do dzisiaj składnikiem naszych serc, mózgów i kości.

Jednak najczęściej tak bywa, że szczęście krótkie ma życie.
Los też rozdzielił nas siłą w miłości największym rozkwicie.
Do dzisiaj jeszcze pamiętam ten dworzec, ten dramat, te łzy
I krzyk rozdartego serca, gdy z trzaskiem zamknęły się drzwi.

Nim pociąg ruszył z peronu, szkatułkę Ci małą wręczyłam,
Do której prócz duszy i wspomnień kosmyk swych włosów włożyłam.
Potem nam serca przestrzelił głos gwizdka, co w uszach wciąż brzmi,
Gdy echo od gór się odbiło, zabrzmiało już jak c’est la vie...

Czas włosy w szkatułce posrebrzył, zmarszczkami nam twarze ozdobił,
Lecz naszej jesiennej miłości zbyt wielkiej on krzywdy nie zrobił.
Uchronił ją przed korozją tamten pierwiastek czerwony,
Co na ostatniej orbicie ma wolne dwa elektrony.

Po latach odnalazł swą parę, cząsteczkę utworzył jak tlen,
By w kinie co zowie się życiem miłości mógł spełnić się sen.
Pierwiastek ten światu pokazał ,że w zdaniu co brzmi- c’est la vie
Jest więcej cynizmu i fałszu niż prawdy o życiu w nim tkwi.



c'est la vie (francuskie se la wi)- takie jest życie

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2008-02-25 Dodano: 2008-02-26 00:04:54

Ten wiersz przeczytano 809 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie