jestem...

dzieckiem - które sterylnym oddechem
z wypolerowanymi oczyma ugniata figurkę bez rączek
pociąga obciętym paznokciem usta w kształcie -
doskonałego łuku

tak jak mama uczyła, pokazywała, powtarzała

kamieniem - w który biją tysiące dłut
nawet na miejskiej ławce, w kolejce po gazetę,
w sposobie ziewania

widzę swojego stróża

manekinem - z którego wyrywają słowa
wyciągają spojżenia, zdejmują ubrania
brnąc przez Styks z "atłasowym otokiem"

wszysto to bzdura
bo jestem cieniem - w którym zabrakło miejsca
na zdrowy uśmiech

autor

wiedżmin

Dodano: 2007-02-02 10:33:47

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie