Już czas

Siedzę sam w pokoju i wyglądam przez okno.
Dzień, jak co dzień, słońce, cichy wiatr śpiewa pieśni.
Nagle zza rogu wyłania się grupa ludzi.
Wszyscy ubrani na czarno, a po środku dwoje mężczyzn niesie trumnę.
Marsz żałobny na mojej ulicy? Tego jeszcze nie było.
Szybko ubieram buty i wybiegam z domu.
Dołączam do maszerującego tłumu.
Mam ochotę zapytać, co się stało.
Z trudem przełykam ślinę i powstrzymuje się od zadania pytania.
Idziemy w stronę cmentarza, jasnym jest, że to czyjaś ostatnia droga.
Tylko czyja?
Dlaczego przeszli przed moim domem?
Dlaczego idę z nimi?
Nie wiem, dlaczego czuję, że umarł ktoś mi bliski.
Dochodzimy na miejsce.
Cmentarna brama szeroko otwarta, jakby czekała na gości.
Mężczyźni kładą trumnę na drewnianym ołtarzu nie otwierając jej.
Podchodzę bliżej, ciekawość nie daje mi spokoju.
Ktoś z tłumu krzyknął „już czas”.
Trumna została otwarta.
Stanąłem jak wryty, w środku leżałem ja.
Tłum wrzeszczał coraz głośniej „już czas, już czas!”
W dębowym pudle było jeszcze jedno wolne miejsce.
Ludzie wrzeszczeli coraz głośniej. Dotarło do mnie, ze pora to skończyć.
Położyłem się obok własnych zwłok. Nastała cisza a potem wiwaty i brawa.
O to im chodziło?
Wszyscy chcieli zobaczyć mój koniec?
Powiedziałem sobie cicho „już czas” i tak za długo się męczyłem.
Teraz już pełną piersią krzyknąłem „już czas!” i zamknęło się ciężkie wieko.

Lewandowski Jakub Płock 4/5.03.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-03-05 Dodano: 2006-12-02 00:24:04

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie