Już nie jadę na wieś.

Jechałem w każde wakacje,
wtedy pasterz rodziny mrugał
werniksowo z południowej ściany.
Dom wstępował powoli w ziemię,
kiedy wchodziłem w niego
wracał do wczoraj.


Spienione mleko płynęło po kuchni,
placki tańczyły na fajerkach,
komin ociekał połciami słoniny,
a pod sufitem rdest i macierzanka
bratały się z czosnkiem.


Ten z pokoju bez okna wciąż palił
skręty w niemieckiej gazecie.
Synku wyczyść żarna, przemielemy czas
na ekologiczny – będzie zdrowiej…
Zanim zniknę w cieniu starych drzew,
nalej w szklankę tego co skapnęło za stodołą,
abym nic nie pamiętał.


Wakacje już pogrzebałem,
tylko wpięty w sny rzemienny sandał
wciąż czeka na dzieciną stopę.
Sąsiedzi przychodzą i odchodzą ślepi
jak codziennie zdejmuję z drzwi
mój porcelanowy uśmiech.

autor

topor

Napisany: 2010-06-29 Dodano: 2010-06-30 16:45:40

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie