Katastrofa

To narazie ostatni z serii "Jaki dziwny jest ten świat" oczywiście na Beju. Dziwności jest tak wiele, że i wierszy dużo. Tyle, że czytelników nużą.

Jaki dziwny jest ten świat - V

Gdy rzepaki w polach gubią złote płatki,
Bielą rozkwitają głogów białe kwiatki.
Słowicza mateczka cicho w gniazdku słucha,
Może któreś z dzieci już w skorupkę puka.

Wiatry świat kołyszą, huragany straszą,
Powodzie i burze pracę nasze niszczą.
Z jednej strony jak w idylli wszystko miłe,
Z drugiej kataklizmy wciąż rosnące w siłę.

Mówią pesymiści, że do końca świata
Czasu już niewiele, że któregoś lata
Roztopią się lody lub śniegiem zawieje,
Braknie nam jedzenia lub woda zaleje.

Optymiści tańczą, śmiejąc się wesoło.
Świat jest cudem wielkim, popatrzmy wokoło.
Słońce nas ogrzewa, tęcza piękno wieści,
Wciąż się rodzi nowe, my śpiewamy pieśni.

Inni mówią prosto, wiedzą doświadczeni,
To wszystko już było, niewiele się zmieni,
Były zimne lata, były też gorące.
Susze, katastrofy, oraz chleb rodzące.

Prawda niezbyt miła dotyczy większości
Człek przed szkodą głupi, lecz zaczyna złościć,
Gdy po szkodzie głupi. Powódź gdzieś nad rzeką
Co rok się powtarza. Cóż, więc mądrzy rzekną?

Nie buduj tam chłopie. A czy na wulkanie
To bezpiecznie będzie? Na cóż ci bałwanie
Nawet pytać o to. Sto sześćdziesiąt jedziesz
Nic się ci nie stanie! – szybko w piekle będziesz!

Oby to się głąbie stało bardzo szybko,
Byś nie zdążył w nędzę wpędzić bardzo brzydką,
Nazbyt wielu ludzi, Bogu winnych ducha.
Śmierci się nie boisz? W drzewo, gazu. Hu! Ha!

Największą na świecie jest więc katastrofa,
Co wiadomo lat tysiące – to głupota.
Dobrze rozpoznana, dobrze opisana.
I co z tego, kiedy wciąż jest powielana.

K. Puchała

autor

stary

Dodano: 2006-10-27 11:08:28

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie