Kiedyś...

Kiedyś, czułam, że lecę,
Wzbijam się gdzieś daleko
Sen rozpościerał swe skrzydła nad doliną daleką
Niebo było spokojne, słonce gdzieś tam świeciło
W lasach drzewa szumiały, już nie było tak cicho.
Wiatr mój brat snuł historie: o krainie za rzeką,
O magicznych kolorach, o szczęśliwym życiu.
Słuchałam tych opowieści, lecz jakoś tak inaczej
Jakbym nie dowierzała, jakbym wierzyc nie chciała.
To wszystko jest takie dziwne, inaczej ułożone.
Myśli się ulatniają, każda zmierza w swą stronę....
Dzisiaj, nie mogę zapomnieć swej dawnej bezmyślności
Zmierzam drogą bez wyjścia w labiryncie nicości...
Ula M.

autor

Ula M.

Dodano: 2005-09-21 00:55:46

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie