Kiedyś wszyscy byliśmy

Staję się silniejsza
gdy łamiesz mi kark
Wtedy widzę, wiem więcej
niż byś tego chciał
Stoisz nade mną
niczym niemy kat
Ale zwracam ku tobie oczy
patrzę ci w twarz

Bywam też milcząca
kiedy słowa więzną
w zmęczonym gardle
Ale płuca, one pamiętają
jak mam oddychać
Gdy nabieram powietrza,
uczę się wybaczać

Tylko mądrość, która
przychodzi w człowieku
wraz z upływem czasu
sprawia, że nawet jeśli
nie ma już w twym sercu miłości
to ja jestem w stanie wiele
dostrzec, wciąż ją widzę w tobie

Więc, rań, łam mi kości
Potrzymam twoją zranioną rękę
Może któregoś dnia coś cię uleczy
I przypomni, że kiedyś wszyscy
byliśmy tacy sami
Ale wybraliśmy zupełnie różne drogi

autor

Andie122

Napisany: 2017-06-30 Dodano: 2017-06-30 15:54:16

Ten wiersz przeczytano 313 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie