Klepsydra
non mortem timemus
sed cogitationen mortis,
nie śmierci sie boimy
lecz myśli o niej
klepsydra pełna
piasek upada powoli
słońce mocno grzeje
Księżyc rozjaśnia mrok
boję się
bo kiedyś rozpłynę się w ciemności
ostatnie ziarnko piasku
upadło w klepsydrze
słońce zakryły chmury
Księżyc rozpłynął się
nie boję się
bo płynę po nieboskłonie
autor
adrmus
Dodano: 2007-07-01 20:59:46
Ten wiersz przeczytano 582 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Ciekawy obraz zawoalowanego lęku...