Kobieta i łezki

Spadały łezki
I cichutko, bez skargi
Wsiąkały w poduszkę
Spadały łezki
Nie tylko dziewczyna łkała
Płakały i inne
Anioły zawieszone
Cieniem nad łóżkiem

Spadały cicho
W glebę jej wspomnień
Ognistych planów
Niedoszłych widoków
Koszmarnych kochanków
I te wszystkie noce
Gdy przejęta zimnem
Marzyła o księciu
Albo po prostu o
Poddaniu się łzom

Kobieta i łzy
Związek najtrwalszy
Związek boski zaiste
Gdy w świecie bez wzruszeń
Męskich wyczynów pełne pokoje
Wojen i głodu szalona era
Naprawdę cię nie ma, mój Chryste?
I tylko dusza kobieca
Umie ten płacz z siebie wydobyć
Może tylko przeczuwa, co jej doskwiera
Może tylko ona czuje
Jak świat zamknięty w jej oku
Cicho bez skargi, bez krzyku umiera

Może jej świat
A może cały
Odchodzi już cicho w ciemną przeszłość
Za dużo grzechów
Za dużo smutków
Za dużo ciała
Za mało ducha
Za mało umiejętności
I wiary, że może można
Płakać jak dziecko w noc akademika
Gdy łzy spadają jak gwiazdy
Jak nuty milczą symfonii zmierzchu
Za mało poetów
Czujących, czym
Prawdziwa serca jest muzyka
Wiedzących, co tak naprawdę
W ciszy cmentarzy słychać

autor

Vidar

Napisany: 2010-02-23 Dodano: 2011-01-19 19:30:12

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie