Kompania

Tak już dużo krwi przelaliśmy.
Od blizn i ran światło aż boli.
Już nic nie możemy naprawić.
My weterani tamtych wojen.

Tyle minęło lat od lotu ptaków.
Łzy nie szukają odpowiedzi.
Zmarszczki chcą tylko czuć zapach kwiatów.
O tak! Na letniej łące.

Widzieć rosę o poranku na liściach drzew.
Kiedyś bohaterowie, teraz tylko tego chcą.
Sięgać dłonią w stronę ciszy.
My ofiary wojen z przed lat.

Dorośli zbyt szybko do obowiązku.
Byli dziećmi a stali się starcami.
Teraz są staracami a pragną jak dzieci.
Bez ofiar, bez ran, chcą ciszy.

autor

Quvill

Napisany: 2009-08-22 Dodano: 2009-08-22 14:46:25

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie