ZNÓW NA MOSTACH

Lekkość na której składam swe męki.
Ta białość skór oceanów, i eony, wciąż eony.
Kim jesteśmy? My, władcy wszechświatów z zarodku.
I nic, nic się nie zdarza wciąż.

Wysyłam me promienie w pustkę.
I drepcze, i drepcze wciąż. Na pył galaktyk!
Odwróćcie się od swych wnętrz.
Spójrzcie w ciemność kosmosów.

Wracając o poranku, zmęczenie, ulga.
Wracając o poranku, liść, most, wiatr.
Wracając o poranku, żar, gwiazda,
Supernowa wybucha nadzieją.

autor

Quvill

Napisany: 2010-03-18 Dodano: 2010-04-23 20:00:55

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie