w końcu i dziecka nadeszła kolej...

Matka najważniejsza była
nikt ponad nią się nie liczył
na Twoich oczach zgwałcona
przy tobie zabita w okropnej męce
Mama...ukochana osoba...
Ojca wojsko ściągło choć stary już
bardzo szybko od kuli wroga padł...
Tata...wzór i przyjaciel Twój...
Zostałeś sam, lecz spokoju Ci nie dano
teraz na Ciebie przyszła kolej...
karabin w rękę, lód w serce
nienawiść jako klapka na oczy...
Czy ta chodząca maszyna to Ty?!
Odtąd zacząłeś zabijać, zabijać,zabijać...
Odbierałeś życie każdemu napotkanemu
nie pomyślałeś, że ludzie Ci mogą mieć dzieci
kochające, trwożne o nich żony...Nie...
Wyrządzałeś krzywdę taką jak Tobie
i nawet o tym mnie wiedziałeś...
ktoś kiedyś wreszcie okazał się człowiekiem
i zaciekawiony wypytał o historię
tego postrachu przeciwnej strony
będącego przecież jeszcze dzieckiem
i on to po wysłuchaniu Twojej historii
uświadomił Tobie co tak właściwie robisz
Przywrócił Ci wzrok i serce...i co Ci po tym?
Nie wytrzymałeś zbyt słaby jako człowiek
i pozwoliłeś strzelać do siebie...małej dziewczynce...

autor

Samara

Dodano: 2004-09-28 19:46:04

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie