Korale i samotność

białe poranki
podskokiem korali
błyszczących jak ujście Amazonki

na nitce co lata rozwija
szlifując kształty
podbarwia kolory

złote poranki
bursztynem przy sercu
na zielonej żyłce coraz bliżej
coraz bliżej szyi

gdzie kłócą się cienie
z której strony odczytać
oryginał barwy

tak w dłoni jak i w życiu
zabrakło jednej rubinowej kulki
upadła o serce drasnęła
w oczach pozostało
wspomnień szkliwo

białe poranki
złote poranki
na sznur samotność
nawleka korale

autor

dana2

Napisany: 2008-03-20 Dodano: 2008-04-29 00:47:52

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie