Kosmita

Jakże brutalnie romantyzm przerwany
pogodny urok daleko wygnany,
przed oczy obraz miły się wciska
lecz chcą go rozszarpać wściekłe zębiska!
Ukryję go więc i w nocy odtworzę
gdy wstrętna paszcza ruszyć się nie może.
Zgrzypiała, skrzypiała, człapała i ściskała,
nawet nie drgnęłam, zgon udawałam
coby mnie nie dopadł ten chmurny ton.
Coraz sążniściej rozjuszył się On,
chlipie, sarka, łypie na mą skroń.
Pręży się, trudzi, w szarże przechodzi
długo nade mną rzemień przewodzi.
Zdaje się cichnie...Nikczemnik coś knuje...
Ja mu nie czmychnę, nadal symuluję.
Rozprzestrzenia brzemienia, chłosty
a mnie sumienie swędzi,
chciałoby się załkać ale tego nie obwieścić.
I babramy się oboje,
on w swej gębie - ja w milczącej zmowie.
Miazga tylko skiałczy, co z bluzgania tego powstała,
cała jest do przesiania - ja w niej do bazgrania.
Dobra jej część mi ciąży niczym krzemień na barku,
przy czym Oni szeptają, szemrają, szperają tuż
obok mojego karku.
Ślizga się i bryzga to świństwo na mnie,
mży mi myśl pewna:
czy i we mnie kosmita się zalgnie?

autor

juliettdżydżowa

Dodano: 2010-11-14 21:10:55

Ten wiersz przeczytano 998 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie