Kosmos

mojemu narzeczonemu

W zimnym tłumie kamieni
spalamy się.
Oddaleni w czasie i przestrzeni,
Gwiazdy wyrzucone w ciemność.

Pragnienia naszych rąk
wyciągnięte w nieskończoność
szukają się.
Niedopowiedzeni
Na stromej krawędzi wiary
z uwięzionej namiętności
wybuchliśmy
jak wszechświat z nicości.

Przez atrament nocy płyniemy.
Na oślep, przez mgłę, pod wiatr
By dotknąć ugoru twardej ziemi
I w bólu urodzić z gliny świat

Nasze myśli splecione jak warkocze promieni
Przez przypadek odnajdując wspólną drogę
Z nieba spadają rozniecając żądzy pożogę.

Wstrząsani eksplozjami
tworzymy nasz wszechświat
z pyłu kosmicznych przeciwieństw,
z odłamków zagubionych podobieństw.

Nasz dom niedoskonały,
nieudolnie poskładany
niecierpliwymi rękami.
Oświetlimy
blaskiem czułych spojrzeń.
Ogrzejemy
ogniem, który raz rozniecony
nigdy w nas nie zgaśnie.

autor

Iryda

Napisany: 2006-09-20 Dodano: 2006-09-20 00:28:14

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie